« Η δια βίου
παιδεία »
Η θεωρία της δια βίου παιδείας υποστηρίζει ότι η εκπαίδευση και επανεκπαίδευση του ανθρώπου δεν έχει όριο ηλικίας. Ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του, από τη γέννηση ως το θάνατο του, συνεχώς διαφοροποιείται. Διαφοροποιούνται οι ιδέες του, οι πεποιθήσεις του, τα προβλήματα του, οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Αλλά και ολόκληρος ο εξωτερικός κόσμος υφίσταται ριζικές αλλαγές και μεταμορφώσεις. Νέες ανάγκες εμφανίζονται στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, την εθνική ασφάλεια, την πολιτική και την εκπαίδευση, που αλλάζουν ριζικά την πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
Οι γνώσεις και δεξιότητες που ο άνθρωπος απέκτησε στη δημοτική και μέση εκπαίδευση γρήγορα παλιώνουν και αχρηστεύονται. Το δίπλωμα που πήρε στο πανεπιστήμιο έχει αντίκρισμα μόνο για εκείνη τη χρονική περίοδο. Σε λίγα χρόνια παύει να είναι αποτελεσματικό εφόδιο για την αντιμετώπιση των απαιτήσεων του επαγγέλματος του. Ο σημερινός άνθρωπος είναι ανάγκη να επανεκπαιδεύεται κατά αραιά ή σύντομα διαστήματα ανάλογα με το επάγγελμα και την ειδικότητα του. Για να μπορέσει, λοιπόν, ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει τους μετασχηματισμούς της κοινωνίας και της ζωής, πρέπει η εκπαίδευση να του παρέχει μορφωτικές ευκαιρίες σε ολόκληρη τη ζωή του.
Στην εφαρμογή της δια βίου παιδείας το κύριο βάρος πέφτει στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Επίσης, η δια βίου εκπαίδευση παίρνει και διάφορες άλλες μορφές, όπως νυχτερινά μαθήματα, μαθήματα με αλληλογραφία ή με την τηλεόραση, προγράμματα σπουδών που εναλλάσσονται σε τακτά διαστήματα με εργασία κ.λ.π. Γενικά έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν ποικίλα πνευματικά κέντρα, που προσφέρουν σύγχρονες γνώσεις θεωρητικές, τεχνικές και επαγγελματικές, σε ανώτερο και ανώτατο επίπεδο, σε όσους θέλουν να μάθουν κι επιθυμούν να εκσυγχρονιστούν στον επιστημονικό και επαγγελματικό χώρο, όπου εργάζονται.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στη δια βίου παιδεία, τον κύριο ρόλο στην αυτοεξέλιξη και αυτοπραγμάτωση του παίζει το ίδιο το άτομο. Η δική του θέληση, η αυτοδιδασκαλία, η αυτομάθηση και η αυτομόρφωση έχουν πρωταρχική αξία και σπουδαιότητα. Το σημερινό σχολείο οφείλει βαθμιαία να παραχωρήσει τη θέση του σε συστήματα διδασκαλίας ελεύθερης και καθολικής μάθησης, που θα καλύψουν τον άνθρωπο που, κατά τον Αριστοτέλη « φύσει του ειδέναι ορέγεται και ζητει ». Ελεύθερα συστήματα διδασκαλίας θα δώσουν ώθηση στους πολλούς προς πνευματική ωριμότητα, από την οποία θα προκύψουν ύψιστα αγαθά, που τόσο στερούνται σήμερα οι ανθρώπινες κοινωνίες. Ηθικά και πνευματικά κεφάλαια, που έχουν σχεδόν νεκρωθεί, είτε από τις μεθόδους προσφοράς τους είτε από παντοειδείς σκοπιμότητες, πρέπει να αναστηθούν και να γίνουν « ζωντανά σύμβολα πίστης και αγάπης ».
Γιάννης
Χαραλαμπόπουλος « Θεωρία της Παιδείας »
Αναρτήσεις
