« Το μέλλον του τουρισμού »
Στη σημερινή κινητικότητα των λαών, ο τουρισμός αποκτά για την Ευρώπη μία νέα διάσταση, πέρα από το συμβατικό περιεχόμενο του ως πηγή εθνικού εισοδήματος για τις ελκυστικά τουριστικές χώρες και ως αγαθού ποιότητας ζωής για τους τουρίστες. Αποτελεί μια ευκαιρία προσέγγισης των κατοίκων της Ευρώπης, καθώς και των κοινωνιών που αναπτύσσονται στα πλαίσια της Ευρώπης αλλά με διαφορετικές πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις.
Σήμερα αρχίζει να γίνεται συνείδηση ότι η ανάπτυξη των ήπιων μορφών τουρισμού, ο τουρισμός στον αγροτικό χώρο και ιδιαίτερα ο « αγροτουρισμός », που χαρακτηρίζεται από τα στοιχεία του σεβασμού στον άνθρωπο και στο περιβάλλον, είναι οι πλέον κατάλληλες μορφές τουρισμού που θα μπορούσαν να συμβάλλουν : στην καλύτερη γνωριμία και επικοινωνία των κατοίκων της Ευρώπης, στην επαφή με το φυσικό πλούτο της αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι οι φυσικοί πόροι αυτής της ηπείρου πρέπει να προστατευθούν όχι μόνο για τους σημερινούς κατοίκους αλλά και για τις επόμενες γενιές και στη « διαπαιδαγώγηση » όλων των πολιτών της Ευρώπης στην ανεκτικότητα της διαφοράς, είτε αυτή είναι πολιτισμική είτε θρησκευτική.
Ο αγροτικός τουρισμός και ο « αγροτουρισμός » τα τελευταία είκοσι χρόνια αποτελούν για την Ευρώπη μια προσπάθεια να αναχαιτιστεί η επιθετικότητα του « βιομηχανοποιημένου τουρισμού », να ενταχθούν οι αγροτικές κοινωνίες σε έναν αναλογικότερο καταμερισμό του εθνικού τουριστικού εισοδήματος, να εξασφαλίσουν οι αγρότες συμπληρωματικό εισόδημα, να αναβιώσουν οι παραδοσιακοί οικισμοί, να προταχθεί η πολιτιστική κληρονομιά στο τουριστικό αγαθό, να μετατραπεί ο τουρίστας σε περιηγητή, οδοιπόρο, ταξιδιώτη, να εξανθρωπιστούν οι σχέσεις του επισκέπτη με τους κατοίκους της χώρας και όλοι μαζί να γίνουν ευαίσθητοι στην αξία της φύσης και των πόρων της, ανεξάρτητα από εθνικότητα.
O τουρισμός γενικά, κυρίως σε χώρες μικρές σαν την Ελλάδα, αποτελεί μια ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία εντάσσεται στις προσπάθειες οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, περιέχει όμως πολλά στοιχεία αστάθειας στις σχέσεις ανθρώπου και περιβάλλοντος και περικλείει πολλούς κινδύνους. Αρκεί να θυμηθούμε ότι σε μικρές κοινωνίες ( π.χ. νησιά ) ο ανθρώπινος πληθυσμός στην τουριστική περίοδο μπορεί και να δεκαπλασιαστεί, με όλα τα επακόλουθα αυτής της αύξησης για τους τοπικούς φυσικούς πόρους, τους ρυθμούς ζωής της συγκεκριμένης κοινότητας και τον πολιτισμό της. Σε αυτή την κλίμακα του κοινωνικού φαινομένου της απότομης πληθυσμιακής επίθεσης, η συμβατική λύση που δίνει που δίνει ο βιομηχανοποιημένος τουρισμός είναι κατ’ ανάγκη επιθετική. Μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα βιάζουν πολλές φορές το περιβάλλον, « πακέτα » για την καλύτερη εκμετάλλευση των τουριστών ετοιμάζονται, αγροτικά προϊόντα γεμάτα χημικά στοιχεία και κακότεχνα προϊόντα « δήθεν » λαϊκής τέχνης παράγονται.
Ο αγροτουρισμός στην Ελλάδα δεν έχει παράδοση συγκρινόμενος με άλλες χώρες της Ε.Ε., έχει όμως τη μικρή αλλά αξιοπρόσεκτη ιστορία του, που διδάσκει πως μπορεί να υλοποιηθεί και να πετύχει ένα πρόγραμμα αγροτουρισμού σε μια νέα περιοχή. Από την ως σήμερα εμπειρία και σύμφωνα με την έκθεση του εμπειρογνώμονα της Ευρωπαϊκής επιτροπής Henrich Grolleau, το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα δομημένου αγροτουρισμού έχει αποδειχθεί το Δίκτυο των Γυναικείων Αγροτουριστικών Συνεταιρισμών, που ξεκίνησε το 1983 ως ιδέα και πρωτοβουλία του Συμβουλίου Ισότητας των δύο φύλων και λειτουργεί με αυξανόμενη επιτυχία ως σήμερα, έχοντας ανοίξει το δρόμο σε πολλούς γυναικείους αγροτικούς συνεταιρισμούς σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Χρυσάνθη Αντωνίου (Το Βήμα, 1-8-1999, απόσπασμα)
Αναρτήσεις
