ΙΔΕΕΣ-ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ
Η αγάπη για την τέχνη είναι ζήτημα παιδείας. Ο άνθρωπος, ο οποίος διαθέτει υψηλή και πολύπλευρη μόρφωση είναι σε θέση να αντιληφθεί την αξία της τέχνης και να την αγαπήσει. Η αληθινή τέχνη καλλιεργεί το αισθητικό κριτήριο του ατόμου και αναβαθμίζει τον εσωτερικό του κόσμο. Παράλληλα προβάλλει διαχρονικά μηνύματα και ανώτερες αξίες που συντελούν στην ηθική βελτίωση και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Ακόμη, έχει μορφωτικό χαρακτήρα με την προσέγγιση διαφόρων θεμάτων και ιστορικών περιόδων στην πορεία της ανθρωπότητας.
Tα οπτικοακουστικά μέσα έχουν βασική ευθύνη για τη σύγχρονη γλωσσική κρίση. Προβάλλουν με κύρια άξονα τη διαφήμιση μια μορφή τυποποιημένου και συνθηματικού λόγου, διανθισμένου με ξενικές λέξεις και εκφράσεις που υιοθετείται από το κοινό. Η γλώσσα συρρικνώνεται, χάνεται η πρωτοτυπία στην έκφραση, με την αποδοχή των γλωσσικών προτύπων των μέσων και επικρατεί γλωσσική ομοιομορφία. Επιπρόσθετα, τα μέσα και κατά κύριο λόγο η τηλεόραση μονοπωλούν το ενδιαφέρον του ατόμου και υπονομεύουν το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων που θα συντελούσαν στη γλωσσική καλλιέργεια.
H διχόνοια είναι η κατάρα της ελληνικής φυλής. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από αρκετά ιστορικά παραδείγματα. Αρχικά, είναι γνωστή η διαρκής αντιπαλότητα Αθήνας και Σπάρτης στην αρχαιότητα με αποκορύφωμα τον Πελοποννησιακό πόλεμο και αποτέλεσμα τη αποδιοργάνωση όλης της Ελλάδας. Επίσης, οι αντιπαραθέσεις τοπικής και κεντρικής εξουσίας στα πρώτα βήματα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μετά την τουρκοκρατία, οδήγησαν στη δολοφονία του Καποδίστρια και το διχασμό των Ελλήνων. Τέλος, ο εμφύλιος πόλεμος σχεδόν μισό αιώνα πριν τη σημερινή εποχή δημιούργησε κλίμα φανατισμού και μίσους με συνέπεια την απώλεια χιλιάδων ανθρώπων και την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας.
Ιωάννης Κανακούδης (Φιλόλογος)
Αναρτήσεις
