Οι Αναφορικές προτάσεις

ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

 

Αναφορικές λέγονται οι δευτερεύουσες προτάσεις που εισάγονται με αναφορική αντωνυμία (όποιος,-α,-ο, που, όσος,-η,-ο, ό,τι) ή με αναφορικό επίρρημα (όπου, που, καθώς, όσο, σαν, ωσάν) και αναφέρονται σε κάποιον όρο της κύριας πρότασης, ο οποίος είτε λέγεται ρητά είτε εννοείται.

Διάκριση αναφορικών προτάσεων

(Με κριτήριο τον όρο που προσδιορίζουν)

 

Ονοματικές : λέγονται οι αναφορικές προτάσεις που εισάγονται με αναφορικές αντωνυμίες και προσδιορίζουν έναν όρο της πρότασης από την οποία εξαρτώνται. Συντακτικά έχουν θέση: υποκειμένου, κατηγορουμένου, αντικειμένου, παράθεσης, επεξήγησης, επιθετικού προσδιορισμού.

  
Π.χ. Κάνε ό,τι νομίζεις.

 

Επιρρηματικές : λέγονται οι αναφορικές προτάσεις που εισάγονται με αναφορικά επιρρήματα και προσδιορίζουν ένα επίρρημα ή άλλον επιρρηματικό προσδιορισμό της πρότασης από την οποία εξαρτώνται. Συντακτικά έχουν θέση επιρρήματος και μπορεί να δηλώνουν: χρόνο, τόπο, τρόπο, ποσό, αιτία, εναντίωση ή παραχώρηση, προϋπόθεση, συμφωνία, σκοπό, αποτέλεσμα.

  
Π.χ. Πήγαινε, όπου θέλεις.

Με κριτήριο τη σχέση τους με την πρόταση από την οποία εξαρτώνται:

 

Προσδιοριστικές: λέγονται οι αναφορικές προτάσεις που αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα του όρου που προσδιορίζουν, είναι αναγκαίοι προσδιορισμοί της πρότασης από την οποία εξαρτώνται.

  
Π.χ. Εκείνο που κυριαρχεί  είναι η ποιοτική παραγωγή.

 

  
Παραθετικές: λέγονται οι αναφορικές προτάσεις που δεν αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της πρότασης που προσδιορίζουν. Πρόκειται για προτάσεις που, αν και προσθέτουν κάποιο στοιχείο στον όρο που προσδιορίζουν, θα μπορούσαν να παραλειφθούν.

  
Π.χ. Ο χρόνος, που αναφέρει ο συγγραφέας, είναι η εποχή του μεσοπολέμου.

  
                                         Επιμέλεια: Ιωάννης Κανακούδης (Φιλόλογος)